bu kadar güneşli bir mayıs öğleni için fazla hüzünlü hatta melankolik hissettiklerim. sevgilim bugün senden vazgeçişimin ikinci günü. 79 gündür bazen sessiz bazen haykırarak bir kere daha görebilmek için ciyakladım durdum. bazen sana bazen tanrı'ya. ama olmadı. içinin yumuşacık olduğunu bilmeme rağmen kıramadım kabuğunu. ağzım yüzüm ellerim kelimelerim kırıldı. sen yumuşamadın. güzel oynadın benimle. dersimi aldım aşkım. zaten sevilmediğini anlamak gün gelip öğrenildiğinde daha da yırtıyor insanın içini. vazgeçtim.
istediğin oldu. unutmamı istiyorsun belki. unutmam. sevmeyeyim istiyorsun seni belki. belkisi sorulmaz severim. sen artık bilmezsin olur biter. başkalarıyla vakit öldürür beni sevene gülümserim. sessiz sakin huzurlu bir hayatım olur. senin şımarık çocuksu gülüşün gözlerimi kör edene kadar hatırlarım seni. en çok koyan da ne biliyor musun, senden sonra kiminle tanışsam ne sevip ne sevmediğiyle ilgilenmiyorum. sen patlıcanı severdin benim gibi. karamelli şeyleri ağzına sürmezdin yine benim gibi. her pazar kahvaltısında tost isterdin benim gibi. ben orada bıraktım biri için bir şeyler yapmayı öğrenmeyi. olmayacak eskisi gibi biliyorum. koşup ucunda sana sarılacağım bir hayatı geri yürüyorum şimdi. yolun sonunda bekleyenim var artık. teslim oluyorum ona. istediğin gibi. vazgeçiyorum. artık bir daha dokunabilmek olmayacak görebilmek koklayabilmek hissedebilmek. ama unutmamaya hiç bir güç engel olamaz.