muhalif

eskiden severdim. yarı esprili yarı ciddi tatlı sert kalemi ve kendine has üslubu ile anında dikkatimi çeker ve artımı havada kapıverirdi. severdim eskiden. sözlükle ilgili öğrenmek istediğim her konu hakkında beni usanmadan bilgilendirir, laflarken üzerinde hangi kıyafetler olduğuna dair küçük ipuçları verir, göbek deliğini tıkamış gri renkteki pamukları avuçlarında biriktirip yüzüne doğru tutarak çektiği iç gıdıklayıcı selfieler mesaj kutucuğumu şenlendirirdi. eskiden pek severdim. hemen her şeyimizi tereddüte bile düşmeden anlatırdık birbirimize. mesela düz duvara bekar olduğu gerçeğini sanırım ilk bana itiraf etmiştir. hatta "yokluktan gizli gizli süzdüğüm damacanalar dile gelse de konuşsa" serzenişi dün gibi kulaklarımda, en olmadı memelerimdedir. vallahi eskiden çok severdim. gam yüklüm, yarası saklım, mum kokulumdu benim. ah ulan. yalanım yok, severdim işte. hâlâ seviyorum. ilk günkü gibi hem de. bir gün estağfurullah azizem diyebileceği bir hatun bulup sözlüğü ihmal ederse eğer, zâtıalilerini iğfal edeceğimi aklından çıkarmamasını diler, kirli bir sakala hapsolmuş yanaklarından dillerim.