narsist

bir çok zaafım var benim. bir sürü kötü huylarım var hatta. bunların bir kısmını dizginlemekle ve törpülemekle uğraşırım sürekli. bir tutam da narsistlik de var bende. abartmadan, saplantıya dönüştürmediğim bir narsizimim yok değil. bu yüzden de törpülemeye hiç yeltenmedim. kararında olduğunu düşünüyorum çünkü. kimileri bunun iyi bir şey olduğunu söylüyor. hayır değil. açık bir psikolojik bir sektedir, bir bozukluk da sayılabilir. yüceltilmesini de pek makul bulmuyorum yani. gerçi 21. yüzyılda bu tip bozukluklar bohemlik göstergesi oluyor nedense. insanların marjinallik denemelerinden birisi sanırım. depresyon atakları gibi... ama ciddi bir kusur olarak görmek de son derece mümkün. kusursa kusur. kusurlarımın büyük kısmını fazlaca seviyorum zaten. kusurlarım... beni ben yapan detaylar... bu huyumdan ötürü insanları nefret ettirmiyorum kendimden. o çok sıkıntılı bir evre işte kantarın topuzunun kaçtığı irrite olunan bir durum. ben pek belli etmiyorum narsist eğilimlerimi hep bütün kavgam kendi içimde kendimle oldu zaten. ama var biliyorum. eksikliği nedir derseniz? insanlarla olan ilişkilerimde sıklıkla sorunlar yaşıyorum. gerçi yine insanlara pek hissettirmiyorum bu durumu ama kendi içimde insanlarla kavgalı olmamın bir sebebi narsist eğilimlerim olabilir ya da tam tersi de olabilir hangisi hangisini doğurdu bilmiyorum. ayrıca bu kadar kendi içinde ve kendisinden başka kimseyi rahatsız etmeyecek narsizmi neden sevmeyeyim ki oğlum? kendimi gayet de seviyorum. en azından kolaylıkla "güvenebiliyorum." yalan söylediğinde, yalan söylediğine kesin olarak emin olduğum tek kişi benim. anlayabildiğim, hissedebildiğim tek kişi benim. insanların aklından geçen şeyleri okumaya çalışmak bazen delirtecek gibi olur beni. ama kendi aklımdan geçenleri en iyi ben okuyabiliyorum. üzüldüğümde gerçekten üzülüyorum. sevdiğimde de sevindiğimde de bunun gerçek olduğundan pek şüphe etmiyorum. rol yaptığımda hemen anlıyor durumun iç yüzünü bilebiliyorum. sadece kendime güvenebiliyor sadece kendime inanıyorum. bir tek ben anlayabiliyorum bazen beni. bir tek ben hissediyorum bütün sancıları. ayna karşısında etten bir ceset var ve ben onu okumak için bin bir türlü uğraş vermiyorum. ona yaklaşmak, onu hissetmek, anlayabilmek için paranoyakça travmalar geçirmiyorum. çünkü gördüğüm o et yığının bilincini hissedebiliyorum. insanları bilemiyorum. insanlardan şüphe ediyorum. bu şüphe bazen delirtecek gibi oluyor. gerçekçi olamıyorum. diğerlerine olan güvensizlik, kendine olan imanı doğuruyor. bu da önce narsizmi tetikliyor sonra toplumdan soyutlanmanıza neden oluyor. yalnızlığı öğretiyor. kendine yetebilmeyi öğretiyor. kendini sevme zorunluluğunu her sabah aynada kafana kazıtıyor. çünkü şüphe duyuyorsun her şeyden. kendinden başka her şey buzlu bir camın arkasından gözüküyor sadece. şüphe delirtecek gibi oluyor. kendimi de sevmezsem eğer hiç bir şeye inancım kalmayacakmış gibi oluyor. not: ayrıca banyoda orta boy bir ayna var. duş alırken kendimi izlemeyi, göz göze gelmeyi seviyorum. terapi gibi oluyor kendimle bakışmak. öyle değil aq andavalı. için fesat senin öyle değil alskdas ibne değilim ben. lasdjaslkdjkal birinin gözlerine bakınca neler düşündüğünü kesin olarak anlayabilmenin hazzını seviyorum sadece.