anıların depreşmesi

çocukluğuma dair bir anı. 9 yaşındayım, ben de o kadar iz bırakmış ki hâlâ hâtırlamaktayım aynı zaman da çocuğun fotoğrafını gösterseler tanırım o yaşta ki hâlini. tâhminimce çocuk 13-14 yaşlarındaydı, kumral tenli, gözleri renkli değildi. istanbul şile'yi bilen bilir, denize gitmiştik o yaz. şile'de de girdaplar vardır, akıntı falan da çoktur. o yaşlar da bir kulüp de yüzücüydüm, yarışlara hazırlanıyordum. balıklardan da korkan biriyim bu yüzden deniz pek sevmem. velhâsılkelâm yüzerken bir an da balık gördüm çığlık attım, elim ayağım birbirine dolandı, boğuluyordum ama çırpınamıyordum kitlendiğimin farkında değildim çocuk bana doğru bir hâmle yaptı ve beni çekti kendine doğru daha sonra kendimden geçtim. kitlendiğim zaman gözlerim açıktı çocuk sürekli 'sakin ol güzel kız, kurtardım seni, ağlama.' diyip duruyordu, ağladığımın farkında bile değildim. belki de o gün beni kurtarmasaydı o çocuk şu an bu hayatta değildim, bunları yazamıyor olacaktım. içimde uhte kalan şey ise çocuğa bir teşekkür bile edemeyişimdir, bâzen de ona kızıyorum neden bu hayatta bıraktı beni diye. bu da böyle bir anımdır.