ailemizde ilk defa halamın başına geldi. halamda gördük ve yaşadık tüm süreci. başlarda o kadar strestliydik ki; halamın ameliyathaneden çıkmasını bekleyen insanların surat ifadeleri anlatır her şeyi. ben bu süreçte en iyi şunu öğrendim, insanı hayatta tutan şey moral ve bakım. halama iyi bakıldı, daha doğrusu halam kendine çok iyi baktı ve hala iyi bakar. hastalığı yenen insanlarla konuştu sürekli, onlarla fikir alışverişinde bulundu. karşı tarafta hep ona destek verdi, kendilerinden örnek gösterdiler. bu halam için önemliydi. kendine inandı ve biz de ona inandık.
cidden kötü bir haldeydi halam. abim ilk gördüğünde halamı tanıyamamış, "bizim evdeki bu kadın kim?" diye düşünmüş de sesinden tanımış sonra halamı. biz çaktırmadık tabi bunları. bir de her ortamda patavatsız ve affınıza sığınıyorum ama gerizekalı, aptal akrabalar vardır. onları da çok takmadı, en azından uğraştı çünkü böyle bir süreçte biri gelip "ayy! sen kimsin? neee inanmıyorum? sen bizim bildiğimiz serpil abla mısın? yok yok inanmıyorum. aayy sana ne olmuş?!" derse olan moral kuş olup uçar.
dediğim gibi insan kendine inanmalı en başta çünkü cidden sıkıntılı bir süreç. can acısı, halsizlik, ölümle burun buruna gelme... özellikle o ölüm korkusu insanı bitiriyor galiba. halam sanırım ilk defa bu sırada namaza başladı, iyileşince bıraktı tabi orası ayrı.
neyse, asıl önem arz eden şeyler şu üç şey, belirtmiştim ama bunlarla bitireyim.
-moral
-inanmak
-bakım