sürgün

bir necip mahfuz şarkısı. şarkının kendine has bi ahengi var. nakaratını çok seviyorum. sürgün --- spoiler --- verse 1: ben bu kasketi başımdan hiç çıkarmamıştım sükunet sessiz gelip omzunda nifak taşırdı biraz şaşırdım sonra geçti yoluma baktım saklanan tüm gerçekler sonuna kadar korunamazdı dedim ki kaderi yazan, bu tanrı mı? anlar öyle birikti yıl oldu utandığım bunaldığım zamanların sonuydu üzülmedim aklım ipini suya salmış ol bu sanrının usanmışım ben dört yanım pas ve kir kastedilmiş her ne varsa yalanlandı bildiğim bu pisliğin içindeyim kalktı yakalarım susmadıkça diklendim, kaçtığında yakaladım bu sonbahar aldı benden iliklerimi artık her ne varsa boşluk oldu saymadım söylediklerini dik tepenin zirvesiydik sonra düştük en dibine öylesine konuşmuştum, gelenler gitti bile... verse 2: kırk yılın başıydı... boynumda idam ipleri... kabullendim olmadı, hayat inkar istedi... zift tadında rüyalardı toplayıp da derdiğim... varımı yoğumu aldın elden, ne vardı verdiğin? el insaf dedim, kudretiyle titredin... çıkışa ne zaman yürüyor olsam ayaklarımı kilitledin... bu nasıl insafsızlık, bu nasıl zulümdür? yıllar oldu uykudayım, kabusum bitmedi... cihandan haberdarım son yıllarda keşmekeşte sandım her zaman ben doğru şıkkı seçmek elde olmayınca olmuyor, silahlarımı teslim ettim sustum en sonunda ben de meczupluğa terfi ettim feza biraz suratsız şu günlerde... gel bu tastan iç, özgür ol rüzgarlar esmedikçe... bu yolun sonundayız, karanlığın dibindeyiz... bu sürgünün yok biteceği... --- spoiler ---