sabah soluyorken
kararır içimde her geçen gün aşk
bir taşın sabrıyla
susuyor zaman hasretin duvar
ne ışık ne de bir yol
salınır uçsuz bucaksız korkularım
geçelim gel hadi son kez
yakıyor yakacaksa daha yaksın bu firar
sen bana ederimden ağrılı kederimden
fazlasını hiç vermedin
hüzünbaz bahçelerde düşüver üstüme ay
işığında hiç sevişmedim
deniz taşıyorsa
i̇çinin zehiri kabına sığmadığından
seni hala seviyorsam
aklımın kılıcı kalbe değmediğinden
(bkz: burcu tatlıses-ay)