benim annem, hayatımda tanıdığım en çılgın, deli dolu insanlardan birisidir. eskiden okulda ingilizce öğretmenimiz her hafta yeni bir şarkı öğretirdi (örneğin;
shape of my heart) ve diğer derse kadar ezberleyip falan derdi. bende küçüklüğümden beri her şeyi annemle yaparım. eve gittim şarkıyı açtım dinliyorum derken annem mutfağa şarkıyı söyleye söyleye geliyor. tabii ben mala bağladım kadını izliyorum. neyse, annem şarkıyı zaten biliyormuş - neden şaşırmadım acaba- odamda ben ezberleyen kadar yırtınırken, annem kapımın önünden geçtikçe sesini yükselterek şarkıyı söyledi. canım anam, vefakar anam.
hani demiştim ya ben hep annemle yaparım her şeyimi diye; küçüklükten beri ben hep asosyal, ev dışı görmekten hoşlanmayan, ebelek bir tipim, annem de tam tersi. arkadaşlarımla bulışmalarımı bile o ayarlardı bazen, arkadaşlarımda iyi alıştılar tabii bu duruma. dışarı çıktıklarında beni değil annemi aramaya başladılar annemde garibim benim arkadaşlarım diye kıyamıyor da hayır kızlar çıkamam demeye, beni de alıp alıp gidiyordu. bir defasında bir arkadaşım durdu ve dedi ki "esma teyze biz seni çağırdık, neden çarşaflıninja da geldi?" dedi. ben sanıyorum ki annem beni savuncak, ay kızıma öyle nasıl dersiniz diyecek. ama bu benim anam öyle bir şey der mi? demez. "o benim ekürim, hürriyet gazetesi'nin yanındaki kelebek yan eki gibi düşünün" dedi. o an hayatım da yaşadığım en mükemmel anlardan birisiydi. anneme bir defa daha aşık oldum, canım anam iyi ki varsın. anneme selamlar.