son bir saattir falan karadeniz hareketli şarkılar dinliyorum.
bi an kendimi "ya ben karadenize ne zaman gidicem yaa" derken buldum.
özellikle
rize ve
artvin illeri olmak üzere aşırı merak ettiğim bölgedir.
bu kadar betonarme ve modern şehir yapılarına kafa tutarcasına hala eskiye dönük, doğanın hakim olduğu tek bölgedir karadeniz. sanki bu dünyaya ait değil gibi, kendine haslığını insanıyla birlikte muhafaza ediyor.
trabzon'a kuzenim gelin gitti, bi kere bile gitmek nasip olmadı. eşinin espri anlayışı ve dobralılığı tam bir karadeniz insanını yansıtıyor. az biraz estirekli olsalar da valla ne yalan söyliyim sevilmeyecek gibi değiller.
bide karadeniz'e dair bir hayalim var. daha doğrusu hayalimiz. mahalleden çocukluk arkadaşlarım var, 3 kişiyiz biz.
evlenince hiç birimizin çocuğu olmadan karadenize gidicez dedik. şimdiden tembihliyoruz birbirimizi düğünleri nişanları birbirine yakın tutalım diye ahsdgsa ortada damatlar yok :d
tabi haliyle müstakbel kocalarımızın bu planımızdan haberleri de yok ama olsun bu kısım mühim değil, hallederiz:)
yine
of'lu bi arkadaş var daha yeni memlekete gitti. fotoğraf atıp duruyor. içim gidiyor gördükçe. bigün dellenip çıkıp gidicem bi başıma, bizim kızları beklemeden o olacak :)
velhasıl, ya ben oraya gidicem ya da kendi ülkemde bu kadar muhteşem bir yeri göremediğim için gözlerim açık gidecek.
edit: ayrıca horon tepmek kadar eğlence bişey bilmiyorum. bir kaç bişey öğrenmiştim lise yıllarında, nefesimiz kesilene kadar az tepinmedik gece yarılarında.
stres atmaya bire bir.
kalkın ve tepin.