uzun zamandır hiç ağlamamıştım. fiziksel acılardan meydana gelen ağlama hissini bir kenara koyarsak en son 14 sene önce gerçekten içim yanmıştı.
son zamanlarda bu ateş gün geçtikçe büyüyor.i̇lk günlerde iki damla yaş süzülüyordu gözlerimden.artık öyle değil.hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun ve gerçekten canın acıyor ama gıkımı çıkartamıyorum ağlarken. yan odada annem ve beni bu halde görürse nasıl hisseder diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.kafanı yastığa gömüp yorganı kafana çekiyorum öyle ağlıyorum artık.gerçi yalnızca odamda da ağlamıyorum. sokakta ,marketten çıkarken ,bankadan para çekerken. hep içimde bu yumru ,sürekli boğazıma takılıyor nefesimi kesiyor.
duygular mantığı öldürüyor ,gündelik hayatı kısıtlıyor.
ağlayın arada bir insan rahatlar ağlayınca ama çok büyük pişmanlıklara yol açacak şeyler yapıpta ağlamayın be sözlük