i̇lk 2010 yılında gittim istanbula ablamla istiklale çıktık çıkmaz olaydım. küçük bir şehirden gelen herkesin muhtemelen başına gelmiştir yaw arkadaş yürüyorum ama sanki herkes bana doğru yürüyormuş gibi geliyordu. bi an yürüyemedim yürümeyi unuttum gibi oldu sadece durdum ama kimse bana çarpmıyordu sanki dokunulmazdım görünmezdim üstüme üstüme gelen insanlar tarafından bir anda umursanmayan biri olmuştum sonra taksiye atladım bi aceleyle eve gittik ablamla. aradan çok uzun bir zaman sonra çıkmadım kalabalığa hep yalnızdım ya karaköye balık ekmeğe giderdim yada gider kabataş parkında deniz kenarında çay içerdim. sonra aradan 2 yıl geçti daha yeni yeni insan içine karışabildim..