baba.
keşke başımızda olsaydın baba. keşke bu gece annem fenalaştığında yanımızda olsaydın. biz iki velet, ambulansı aramaya çalışmak yerine seni uyandırmaya çalışsaydık. eğer kalsaydın bunların hiçbiri yaşanmazdı aslında, değil mi?
büyüdüğümü iddia etsem de, çocuğum gibi geliyor hala. büyüyememiş gibiyim. içime attım ama kaldıramıyorum bazen. sana ihtiyacım var, baba. o kadın hayatına hiç girmeseydi şu an nasıl olurduk, diye düşünmekten kafayı yiyeceğim. binlerce senaryo yazdım, beynimde oynayıp duruyorlar. sen hiçbirinde yoksun. sen hiçbirine uymuyorsun. annemin yanında niye gülümseyemiyorsun, baba? niye ailecek tiyatroya gidemiyoruz? neden beraberce amaçsızca dolaşamıyoruz? doğduğumdan beri bu şehirdeyim, kadiköy ve acıbadem hariç her yerde kaybolabilirim. neden hiç ailecek kaybolmadık, baba?
seninki kolay iş. haftada iki saat ve iki çocuk için ayda bin lira vererek baba oluyorsun. hatta parayı sen vermiyorsun bile. abes bir benzetme ama, parayı komodinin üstüne koysan saçma kaçmayız şu durumda.
sende kalan umutlarımı öldüremiyorum, baba. bu kelimeye yakışmıyorsun bile ama senin bize geri dönebilme ihtimaline tutunuyorum. annem dahi bilmiyor ama bu ihtimal bazen beni hayatta tutuyor. hayallerimin içine dalıp kapıları kilitleyebilmek istiyorum, sırf ailecek bir anımız olsun diye.
ben şimdi gidip hiçbir şey olmamış gibi yapacağım. gece boyu, anneme bir şey olur, korkusuyla gözümü kırpmayacağım. sen sevgilinin koynunda uyu. bu hayatı sen yaşa, öbüründe elimiz yakanda olacak. böyle kurtulamayacaksın.
bunları okumayacaksın. bunları yüzüne bağırdığımda bile duymayacaksın. gözlerimde gördüğün halde, görmemiş gibi yapacaksın. sen oyunlarına devam et. gerçekleri hepimiz biliyoruz. sen, kendimden sonra, en büyük düşmanımsın. kabuslar kovalasın seni.