fenerbahçeli olmak

yasim cok buyuk degil. kendimi bildim bileli fanatik fenerliyimdir. aile mirasi. ilk hatirladigim futbolcular kenneth anderson, balic, washington, serhat, tuncay, ortega, umit ozat falan. yani asagi yukari 2000lerin baslari. 17 senede oyle maclar gordum, canli izledim ki bu gece bir besiktasliyi anca en iyi ben ve benim kusagimdaki fenerbahce taraftarlari anlar. normalde dalgami gecerdim ama aklima benfica, braga, denizli, chelsea, sevilla, cska f4 finali, gibi maclar geliyor. bunlar sadece kafadan sayabildigim ve kelimenin tek manasiyla kanser oldugum, bazen sevilla maci gibi bahar bahce, bazen f4 finali gibi bir facia ile biten maclar. ozetle bu gece besiktaslilari cok iyi anlayabilmektir fenerbahceli olmak. gencliginin baharinda alinamayan ribaundi kafada binlerce defa senaryoya dokup yeniden oynatmaktir, verilen sacma bir kirmizi karttan sonra avuclarin arasindan kaybolan finalden sonra sabaha kadar bir paket sigara icmektir. appiah'in direkten donen kafasini senelerce izleyememektir. kuyt'in kacirdigi bos kaleyi, cristian'in atamadigi penaltiyi gecelerce dusunmektir. bu cagda fenerbahceli olmak kanser olmaktan daha zordur kisaca.