dedenin ölmesi

ölümüne inanmadığım insanlardan biridir. hiç bir zaman öyle samimi bir ilişkimiz olmadı kendisiyle, bana bir kere bile ismimle hitap etmemistir. sevgisine hiç şahit olmadım, ağır asabi bir adamdı. son zamanlarında hastayken eve gittiğimde kendisiyle çok ilgilenirdim. tek yakın olduğumuz dönem de buydu sanırım. oturup uzun uzun dinlerdim. oda eskiden yeniden anlatırdı habire. bazen tanımazdı beni, bazen sigara isterdi vermiyorum diye kovardı, kızardı. çok güçlü bi insandı benim dedem. hani bazı insanlar icin azraile bile kafa tutacak derler ya. böyle dağ gibi adam ölüme meydan okuyan cinsten. i̇şte tam da öyle bir adamdı. hatta gençliğinde kamyonetin altında kalmış bisey olmamış kendisine. gücü kuvveti baya baya yerindeydi. masmavi gözleri vardı, sinirlenince en çok gözleri korkuturdu beni. elleri ayakları kocaman devasa boyutlara sahip, sesi desen gök gürültüsü gibi, heybetiyle nam salmış bi adam. onun torunuyum diyince bilirlerdi hemen, herkes bilir çekinirdi kendisinden. geceleri mahallede sabaha kadar nöbet tutup kendince asayişi sağlardı. bu kadar kudretli oluşundan olsa gerek, bir türlü ölümü yakıştıramamıştım kendisine. ölmezmis gibi geliyor insana bu kadar güçlü insan. halbuki toprak kimleri almadı içine. aklıma geliyor bazen sanki asırlar önce yaşamış gibi, bir zamanlar dedem vardı, on'lu zamanlar şunlar olmuştu falan diyorum, çok garip geliyor. cenazesine yetişememiş olmaktan mıdır nedir içim bi değişik oluyor aklıma gelince. ve ne yalan söyliyim, giden iyi de olsa kötü de olsa özleniyor.