önceki gün arif şentürk deryalar dinlemiştik, ağlamıştı. sonraki gün sabah kahvaltıya gidiyorsun babanene, bi bakıyosun o dağ gibi adam küçük çocuk gibi olmuş, sarılmak istiyosun ama vedayı kendine yediremiyosun sarılmıyosun. sonra hastaneye kaldırıyolar yoğun bakım kapısında günlerce bekliyorsun, 5 dakika içeriye girdiğinde ne o kendini tutabiliyo heyecandan ne sen kendini tutabiliyosun. sonrası malum, onu tıraş ederken gösterdiğim özeni mezarindaki çiçeklerine gösteriyorum şimdi. gittiğinde dedem gitmiş gibi değil de arkadaşım ölmüs gibi hissetmiştim.