i̇nsanın sebepsizce kendine sorduğu soru.
en çok da gece uyumadan önce göz kapakların göz bebeklerinin üstünü örttüğünde içinde nefes alan dünya haykırıyor bu sözü.
dertlerini üst üste koyup topluyorsun gece gece. sonra yanına gün boyu etrafa attığın gülümseyişler geliyor.
garip, cidden garip. sabah mutlulukla baktığım insana şu an burun kıvırmam. bir türlü de beğenemiyorum şu insanları sanırım.
ama soruyor insan işte. sanki tüm dert kendindeymiş gibi "neden ben allahım? neden ben? onca kulun varken neden yükledin tüm zorlukları benim omzuma." diye isyan ediyor. ne de yanlış.
rabbim, bizi isyankar kul olmaktan men et lütfen.