az önce kendi fotoğrafıma baktım,gözlerimi yakınlaştırıp oraya odaklandım.birden bire ağlamaya başladım istemsizce,insanı en çok kendinde gördükleri parçalıyor gerçekten.zihnimde dönen 'o gözler neler yaşadı,neler uğruna yaşlandı ve neler gördü' söylentileri o kadar bastırdı ki kafamı,uzun süre tepkisiz kaldım.sonra yukardaki çarpıya basıp çıktım oradan.yüreğimi bıraktım o masaüstünde sanki.