artık bir annenizin olmadığını düşünün. kardeşiniz, çocuklarınız yok. herkes herkese ait. bir nevi aidiyet kavramı tarihin tozlu sayfalarında kalmış. bizler için normal olan şeyler onlar için utanç nedeni. artık her şey teknolojik. sevgi, umut ve özgürlük zihinlerden silinmiş. sınıflar arası uçurumlar yaratılıyor. hayat o kadar kontrollü ki nefes alınmaz halde. ama kimse bunun farkında değil bebeklikten beri şartlandıkları şey bu.
tüm bu sistemin dışında gerçek dünya ile bağlarını koparmayan bir bölge var. elbette ki dışlanmış.
aldoux gerçek dünya ile distopyayı harmanlayarak bize sunuyor. kimse farkında değil tabiri caizse korku çağını yansıtıyor sayfalara. teknolojinin bizi getirebileceği en rezil çağı sanki çok normalmiş gibi veriyor okuyucuya. sayfalar ilerledikçe ürperiyor içiniz. böyle bir dünyada yaşamak nasıl olurdu diye bir korku alıyor ruhunuzu.
kendi dünyanızı daha bi sevmeye başlıyorsunuz. ama bir yandan da bu korkunç çağa sürüklendiğinizi biliyorsunuz itiraf edemeseniz de.
eleştirmem gereken noktaya gelirsek 1984'ten sonra beklentimin altında kaldığını söylemeliyim. biraz karışık bir dille yazıldığını sanıyorum. kavramlar fazla net değil, bazen konuşmalar da öyle. yani hala distopyanın ağa babasının 1984 olduğu kanısındayım. ama yine de önünde saygıyla eğilirim büyük bir zeka eseri olduğu için. her şeyden öte distopya olduğu için yeri bende başka.