heceleme beni artık allah’ım
bırak okunaksız kalayım
kaderimin hepsi pek iyi olmasın varsın
bak, ömrüm eriyor işte
çocukluk fotoğrafımdaki kardan adam gibi yanı başımda
bak, ilkokul talebesi kalbimden
yine karne parası istiyorlar
bir gecekonduda oturuyor kalbim oysa
yağmur yağdıkça
bir gecekondunun damı gibi içine doğru ağlıyor
saçlarımda dolunay taneleri eriyor
saçlarımda bir kızılderili reisi
oturmuş barış çubuğu tüttürüyor
ismi: mehtapta öpüşen iki sevgili
kalbim küs oysa, kalbim yalnız bir kovboy
nedense şimdi evinden çok uzakta
saçlarım düşler görüyor
rengarenk uçan balonlar havalanıyor her telinden
saçlarımda kiraz bahçeleri
salıncak kuruyor dallarına çocuklar
hep ben düşüyorum, hep ben,
ben;
ismim kara bereli iki çocuktan biri
ben çocuklardan biri,
fazla yaramaz.
ne zaman ağlasa
iskambil kupası damlıyor gözlerinden
rest diyor hep, rest. ne demekse?
ben çocuklardan biri,
fazla yaşamaz
ne bir sarmanı var okşayacak
ne zamanı.
zamanı sarışın bir kedi olarak yarat baştan allah’ım
bırak okşayayım.
esirge ve bağışla beni gerçekten
bırak düşlerimde kaybolayım.
bir boş beşik hikayesinin olmayan çocuğuyum.
kanadı kırılan kartal da benim beddua etsem.
bir ağıt olarak yak beni allah’ım
parmaklarına kına olayım hayatın.
affet bu siyah ve transparan duayı.
ben zaten gecenin arka cebinde falçatayım.