zaten hep acıyı sevmez miyiz? aşkı severiz canımızı yana yana, sesleri severiz biraz geçtikten sonra canımızı yakacağını bildiğimiz halde, gözleri severiz bizden öncekine aynı gözlerle baktı diye, elleri severiz mesela bizden sonrakinin ellerini tutacak diye. aslında acıyı hep severiz biz. nice evlenenler gördüm canını acıttığı kişiyi hala unutamayan, nice aşklar gördüm mesafelerin engel olduğu, nice insanlar gördüm sizin acınızla sizin çığlık atmak isteyip ama içinize attığınız dertlere götüyle gülen. bunlar hep acı değil midir? aşkı geçelim misal suriye. hemen yanımız. biz aşktan sevgiden çığlık atarken onlar bombalar, silahlar yüzünden acı çekmiyor mu? biz bunları gördüğümüz halde ses çıkartabiliyor muyuz? hala diyoruz ki suriyeliler bizim ülkeyi ele geçirdi diye. yahu bir mendil satan çocukla konuştum annesi, abisi ölmüş gözleri önünde. ağladı bana anlatırken duygulandı da onu hor görmedim diye. inanın çok sevdim ya mini bir çocuktu ya. işte gerçek acıyı sevmek budur tahminimce. acıyı sevin. acıdan zarar gelmez. eyvallah.