öldüm sonra

bir kazım baran yılmaz şiiri. çok güzel bir şiir ama aşırı bir melankolikllik ve iç çekiş var. "sorgulamayı anlamsız bulduğum anların toplamısın! nedenlerimin karşılıksızlığı, niçinlerimin karambol atışları, cevapsızlığımsın''... bu sabah uyandım kahvaltımı yaptım tatsızdım... banyoya girdim, ruhumu yıkadım saatlerce. düşüncelerimi fırçaladım, tükürdüm ağız dolusu ne kadar kelimem varsa kör bir jiletle kazıdım yüzümden tüm kimliğimi. astım bedenimi balkonda güneşin alnına, kurudum, buharlaştım uçup gittim kendimden... sana geldim sonra! alıp evreni ayaklarımın altına çiğner gibi... otobanları, bekleme salonlarını, durakları koca bir senli tarihi bir beni bırakırca geldim. sanki, sanki.. kaybederim de, var olan ne varsa bulurum diye gözlerinin içinde, öyle yalın geldim... evde bıraktım bavulumu, almadım en sevgi dolu bakışlarımı da gülücüklerimi de özlemlerimi de.. -neden susuyorsun peki? diye sordun hemen söyleyiverdim; -gelirken tüm kelimelerimi evde bıraktım! diye... hep sana sustum ben ne diyeceksem... hep sana yuttum seni dinledim sadece çığlık çığlığa. -neden susuyorsun peki? diye sordun hemen cevap verdim; -ağzımı açtığım bıçakla ben dilimi de kestim... sana geldim! karatoprağın altından fırlayıp çıkmış bir ceset gibi... ela gözlerine yatmak istercesine. dokunayım dedim hayat bulaştı ellerime korktum geri çekildim -i̇yi misin? diye sordun söyledim; -i̇yiyim ama sadece şu anda sende, gözbebeklerinde... aynı bardaktan çay içtik, aynı lokmadan ısırık aldık, dudaklarımızın arasına farklı zamanlarda olsa da aynı siğarayı aldık, aynı geçmişi aynı havaya yine birlikte saldık... yanyana yürüdük arada çarptırarak omuzlarımızı birbirine. aynı yönden gelen aynı rüzgarı karşıladık. ayak bastık aynı metrekareye, kat ettik aynı mesafeyi. ve tüm aynıları bir araya getirdik hemde aynı aynıları, aynı yerde aynı zaman da... anladım, şimdi anladım bazı ödüller ölüm getirir yokluğun da uzanılamadığın da, alınamadığın da -ödülsün dedim! ve öldüm sonra...