farz et ki sevgilin bunu okuyor

salak saçma çocukluklar yaptığımda beni bi abi gibi affedişin, sahiplenişinden sevdim ben seni. biliyosun kimsem yok. kimsem olmaması için herkesin ölmüş olmasına gerek yok biliyorsun. benim bir ailem olmadı. aile demek aynı çatı altında yaşamak değildi ki bunu anlıyorum. 22 yaşındayım ama sadece iki arkadaşım var. öylesine içime kapanık oluşuma, kaldırım taşı sayarak yürüyüşüme, hayatımın tüm seyrine inat seninle birdenbire oldu tüm tanışmamız. herşey birden bire oldu. "kimseleri sevemem, annem neler çekti bi erkeğe güvenemem" derken seni öptüm bıyığının köşesinden. bi oğlumuz olur mu ki diye sorabilecek kadar elini tuttum. ben sana derdimi,korkularımı güvensizliklerimi açtım. öyle güzel dinledi ki. sen öyle özel bi insansın ki, birgün olmasak, yıpranıp tutunamasak bile sana saygımı yitirmeyeceğim söz veriyorum. senin yok muydu derdin tasan, dört dörtlük müydün. değildi biliyorum. yorulmuştun öncesinde. yine de benim yorgunluklarıma kanat gerdin. böyle sarılıp yürümeye devam edelim istediğimiz yerlere. ne nazar ne başka bişeyden korkalım. korkuyorum ama dillendirmeyelim. uyandığında aklına düşünce huzur veren düşüncelerden olmak tek istediğim. ve bunları sana bu şekilde yazamam. duygusallığa gelemeyişin, "çok isteyince olmaz" korkuların beni durduruyo. olsun. burayı hiç görmeyeceğini bilerek içimi dökmek güzel. farzediyorumki okuyorsun. bu bana yeter.