aynı şeyleri düşünüp aynı anda söyleyebileceğin, üzgün ya da mutlu anlarında onunla aranda kilometreler bile olsa çok daha yakınında hissettiğin, üzüntüsüne kendininmişçesine üzüldüğün, senin mutluluğuna kendi mutluluğu gibi sevinen bir insana sahip olmak. düşününce hayal gibi geliyordu bana, ancak gerçekte de oluyormuş. bugün attığı salçalı makarna resmine bakıp kendisini özlediğimi anladığımda, ağlamamak için kendimi zor tuttuğumda fark ettim gerçek olduğunu, en azından benim için. bu insanlar nasıl birbirlerine her şeylerini anlatabiliyorlar, nasıl güvenebiliyorlar diye düşünürken birilerinin sen anlatmadan da seni anlayabileceğini fark ettim. i̇nsanlar birbirinden çok çok farklıyken aynı zamanda bir o kadar da aynı olabiliyorlarmış. onlara da en iyi arkadaş deniliyormuş.