annem küçükken öğretmişti, uyumadan önce her gece muhakkak dua ederdim.
3 kere ihlas, 1 kere fatiha.
"allah'ım beni, ailemi, akrabalarımı, arkadaşlarımı ve tüm dünyadaki insanları kötülüklerden, kötü insanların şerrinden, hastalıktan, kazalardan koru. onlara doğru yolu göster. hasta olanlara şifa ver. herkese yiyecek yemek harcayacak para ver. evimize haram para girmesin allah'ım, amin."
zannederdim ki bu duayı ettiğim an kabul oluyor, bütün kötülükler bitiyor. hangi gece unutsam vicdan azabı çekerdim. halbuki öyle olmuyormuş, ben ne kadar yalvarırsam yalvarayım birilerinin çok canı yanıyormuş.
kendi canım ilk yandığında anladım.