bir donem her ailede oldugu gibi sorunlar oldu. o sirada babamla annem aralarina buz duvarlar orerken annem gelip derdini anlatirdi; evin buyuk cocugu ve kiziyim sonucta. babamsa susan birisiydi. oyle bagirip cagirmaz. lise gibi donemde, ergenligin hadsafhada oldugu, iletisim kurulmazsa bosluklarda bogulacagi donemde pek iletisimim olmadi babamla. bu yuzden onunla ciddi konular konusurken aglarim ya da bagiririm. cunku napmam gerektigini bilmiyorum. bi ona cok kirilirim, bir ona cok aglarim...
gecenler de sey demisti, "sana bizden cok katlanacak bir insan olmayacak kizim." o an dusundum, cok mu kotuyum diye ama ondan demedigini soyledi. ebeveyn icgudusu... her neyse iste, konusamiyoruz.