restorandaki şef tarafından güzel ağırlanmışız, keyifli bir aile toplantısını sonlandırıyoruz. tokalaşırken şef, 'yine bekleriz efendim' dedi. 'pardon isminiz neydi şefim' dedim, 'fatih' dedi. güler yüzlü, efendi bir adamdı ama ben onun ismini duyunca kötü oluyorum. tam tokalaşırken bir yutkundum, 'memnun oldum teşekkür ederim' dedim. bana onu hatırlatan bütün tesadüflerden kaçmak istiyorum. ondan nefret edemiyorum ve en çok da bunun için kızıyorum kendime. hayatımda yolunda giden tek bir şey bile yok şu aralar. varlığıyla yüzümü güldüren, yokluğuyla tebessümü dahi unutturdu. bir insan bu kadar üzülmeyi hak etmiyor ya. cidden hak etmiyorum ben bunu.
başlığa dönersek; hayatıma duygusal anlamda çok az insan girmiştir. bir insana körü körüne bağlanmanın yanlış olduğunu da düşünmüşümdür çoğu zaman. tıpkı belli düşüncelere bağlanıp karşıtına kapalı olmak gibi. ama, ama hakikaten birine değer vermişsem bunu bir şekilde hak etmiştir. sevgimi belli etmekle bu kadar değersizleşeceğimi düşünmezdim. hayatıma giren tek fatih, hatta gerçekten bir geleceğimiz olabileceğine inandığım insan iyi birisin ama asla kıymet bilmiyorsun. nefretim, kinim, hiçbir şeyim yok sana. sadece kırgınım bütün bu olanlara.