sabah erken kalkmış olmanın verdiği yorgunlukla bi yarım saat kadar evvel ''top patlasa uyanmam'' güveniyle uykuya dalmıştım. telefon elimdeydi ve galiba telefon çalınca bilinçsiz bi şekilde açmışım o anı hatırlamıyorum bile. her neyse, sonrasındaki diyalog ise şu şekilde; (y:yeğenim b:ben)
b: alo
y: daycım seni çok ösledim ne zaman deliceksin (bir küçük iç çekiş)
b: tosunuum geleceğim bikaç güne ben de seni özledim
y: deldiğinde salıncağımı da yapay mısın annem yapaymışsın dedi
b: yaparım tabi dayıcım... (sözümü tamamlayamadan heyecanla lafımı böldü)
y: satyanç da oynay mıyız??
b: sen ne istersen onu yaparız tosuncuk
y: ...
bikaç saniyelik sessizlikten sonra ablam telefonu eline aldı, meğer ben cümlemi tamamlar tamamlamaz telefonu bırakıp heyecanla içeri gitmiş. hem yeğenimin sesini duyunca uykumdan eser kalmadı hem de içim sıcacık oldu. daha üç yaşında bu kuzucuk ve örnek aldığı insan benim. bu yüzden inanılmaz gurur duyuyorum kendimle ve hiç haberi olmasa da ona söz veriyorum, ömrü boyunca en yakın arkadaşı ben olacağım.