o zamanlar biricik sevdiceğimi görmek için izmirden aydına kaçak bir şekilde kimsenin haberi olmadan gidiyordum tabi berberken saat nasıl geçiyo anlamıyosun günün son arabasına binip izmire dönüyordum. bi gün yine yanındayım otobüse binicem eften püften bişeye surat astı giderken el bile sallamadı. tam otogardan çıkıcaz durdurdum otobüsü ben iniyorum falan diye kimse bişey anlamadı e durdurlar haliyle indum koşa koşa arkasından seslendim "ayaz" diye yüzündeki ifadeyi asla unutmicam gece saat 11 e anca otobüs buldum ama kendimi affettirmiştim