her şeyin bittiğini son kez bari yüzüme söylesin diye 350 km yol gittim, malum uzak mesafe ilişkisiydi.
geçen hafta bugün.
i̇lk görünceki tepkisi neden burdasın, niye geldin benim kararım kesin fikrimden çevirmeye geldiysen boşa geldin haberin olsun oldu.
her şeyi baştan anlatayım, istemiyorum diyeceksen de yüzüme söyle diyebildim sadece.
2 saate yakın konuştuk. dediği gibi kararı netti.
i̇stemiyorum, sevmiyorum seni görmek dahi istemiyorum dedi en az 10 kez.
tamam dedim en son. kabullenmek zorunda kaldım.
senden son bir isteğim olucak dedim gitmeden önce.
son bir kez sarılmak istiyorum.
kokunu en derinden içime çekmek istiyorum.
hayır dedi önce ama sonra zor da olsa kabul ettirdim.
açtım kollarımı, bir daha hiç görmeyeceğimin, haberini dahi alamayacağımın farkında olarak
dünyanın en büyük kötülüğünü kendime yaptığımı bilerek bunu kendime yaptım.
ağlamayacaksın söz ver dedi. söz derkenki ses tonumdan anladı ağladığımı.
çekti kendini, bırakmadım.
15-20 saniye ya sarıldık ya sarılmadık.
onun da benim gibi sımsıkı sarılması dikkatimi çekmedi değil. sevmiyorum dediği yalan gibi geldi ama sözünden döner mi, kendinden taviz verir mi hiç benim inatçı keçim,
tabi ki hayır.
velhasıl kelam öylece gitti bitti.
yazık be bunca şeye harcanan emeklere yapılan fedakarlıklara.
yıkmayın insanları, duygularıyla oynamayın.
hadi bunları yaptınız küfredip, aşağılayıp böyle ite kaka çıkartmayın hayatınızdan.
gün gelir devran döner...