bir film izlemiştim adam kadını bırakıp çok uzaklara gitmek zorunda kalıyor ve kadını son kez öpüp o'na '' bu ne ilk ne de son gidişim,ben veda etmeye gelmişim dünyaya ve sana da elveda'' diyordu.galiba o filmi yaklaşık bir 25 kere izlememe sebep olan sahne de oydu.içimde biriktirdiğim çok veda var her birinde bir parçamı bıraktığım.ben vedalara aşinayım lakin bu konuda çok yeteneksizim aynı şeyi defalarca yapıp hala onu becerememek çok garip bir his her biri ilk defaymışcasına geliyor bana.veda etmeye alışmak insanın tabiatına aykırıymış bunu öğrendim.
ve şimdi bir veda değil bu bir geliş öyküsü.öyle bir geldin ki durup kendi kendime '' allahım bir insan ne kadar güzel gelebilirse o kadar güzel geldi'' dedim.ama bazen git lütfen sırf geri gelmek için bu hissi bende diri tutmak için çünkü ben gitmelerin sancısıyla yoğruldum gelmelerin sevinçlerine yabancıyım.evden çık gel,durup dururken sebepsizce gel,en olmadık anda bir bahane bulup gel,hatta dünyanın öteki ucunda bir felaket olsa benim için endişelenip gel.ama sakın gelmemek üzere gitme gitmek zor,gitmek kötü gitme...sözlerim sana tesir eder mi bilmem ama sözden öte bir şeylerin ihtiyacı içindeysen eğer avuçlarına,her geldiğinde tam bıraktığın yerde senin yolunu gözleyen bir ben bırakıyorum.gitmeler haram olsun bize, sen hep hoşgeldin ne iyi ettin de geldin!