terhisine birkaç hafta kalan biz beş on askerin yolu bir hastanede kesişti. herkes doktoruna görünüp işini hallettikten sonra hastane kantininde toplanıp laflamaya başladık. kimbilir hangi hastalığından ötürü sabahın o saatinde orada bulunan epey yaşlıca bir amcaya çay ısmarladım. konu havadan sudan şeyler iken bizim çocukların ihtiyara dert yanacağı tuttu:
-dayı yav, bir hafta kaldı. biter mi bu askerlik?
-benim 5 günüm var dayı. vakit hiç geçmiyor yea.
-amca bunlar benden önce gidecek. şafak atarsa on dört delireceğim.
-sen söyle be amca, on iki ay uzun bir zaman değil mi? şöyle altı ay filan olsa, haksız mıyım.
adamın sızlanmalarla, sorulan sorularla hiç alakası yok gibiydi. dalıp gitmişti koca çınar. derken konuştu:
+vay be, dedi.
ben askerliği bitireli 54 sene olmuş.