hissetmeyi unutmuştum. gözlerim parlayarak göz bebeklerinin ta içine bakmayı, "ya giderse ben ne yapacağım?" diyecek kadar bağlanmayı, yanından bir dakikalığına dahi ayrılmak istememeyi, tüm benliğimle birine ait olmak istemeyi unutmuştum. bir daha sevemem, güvenemem klişeleri arasında kaybolmuşken gördüm onu. gözlerindeki derin anlamlar beni sev dercesine bakıyor, tenindeki naif koku ciğerlerime dolmak için can atıyordu. parmak boğumları parmaklarımla bütünleşmek için hali hazırda bekliyordu. dayanamadım. yılların verdiği hissizlikle tutamadım kendimi ve o an dünyadaki en güzel olay gerçekleşti. sevdim. bir çırpıda ona dair her şeyi sevdim. hissizlik denen illet peşimi bırakmıştı. sarıldığı an kaburgalarımdan ses gelecek diye korkar oldum. elimi tuttuğu an avuç içlerimin terlemesine şahit oldum. allahım elleri benim için yaratılmış gibiydi. parmakları parmaklarımı sarıyor, sıkıca kavrıyordu. hele boynu. kelimelerin sanıldığı kadar güçlü olmadığını şu an anladım. boynu kafamı koyup uyuyabileceğim en güzel yerdi. yine dayanamadım. koydum kafamı. kokusunu ciğerlerime çeke çeke huzur buldum. bu koku huzurun tanımı olmalıydı. bu kokudan parfüm yapılıp sadece bana özel satılmalıydı. bu koku burnumdan bir saniyeliğine olsun ayrı kalmamalıydı. dudaklarının sıcaklığı daima dudaklarımı ısıtmalıydı. bileğinde anlamlanan bir örgü bileklik vardı, benim oldu. yanağına düşen bir kirpiği vardı, benim oldu. hepsi oldu. hayalini dahi kuramadığım ne varsa oldu. sarıldım, öptüm, güvendim en önemlisi sevdim. onu onsuz da sevdim. geçenlerde kokusu sağ omzuma geldi. doyasıya içime çektim. ciğerlerimin bayram ettiğini hisseder gibiydim. ki sen sevdasında tam yüreğinde yarım kaldığım adam, bendeki bu sevgi sendeki bu huzur oldukça ben ne senden vazgeçerim ne de kendimden.