ellerini…
sonra sustuğun yerleri…
en uzun sessizliğin ardından ellerini ve gözlerini…
karanlığa bırakmadan…
karanlıkta bırakmadan…
o filmi hiç unutmadan…
tatlının ardından tuzlu, tuzlunun ardından tatlı, sonra tekrar tatlı, ardından yine tuzlu yer gibi
susmadan…
susayarak…
iştahla…
göğsümden açılarak…
tekrar tekrar eve dönerken…
gece gündüz evleri tekrar tekrar yıkarken…
evsiz kedilerin arasında boş bir bankı izlerken…
yatağı toplamadan…
yastığımdan vazgeçmeden…
perdeleri açarak…
pencerelere sırtımı dönerek…
saymayı unutacak kadar çok…
ağrıların, uyuşan ellerin, tutulan omuzların sayısını hatırlayacak kadar az…
sevmesini bildiğim için…
sevmesini bildiğin için…
kedileri, köpekleri ve en çok…
tatlı tuzlu…
aklıma ne zaman gelsen, gökyüzüne kadar zıplamak istiyorum!
sesini duyunca daha çok özlüyorum…”
kemal hamamcıoğlu