hayatım boyunca kimseyi sevmedim, illa konuştuklarım oldu ama hiçbirini bu kadar içten, bu kadar farklı sevmemişti. ama işte hayat ya bu insan sana kardeşim diyen kız olunca imkansızın da imkansızı oluyor. girip yazdığım entirilere bakarsanız zaten çoğunda onu anlatmışımdır. bir insan ne kadar masum sevilirse ben de onu o kadar sevdim. ben onu sevgilim demek için değil her anım onunla geçsin, mutluluğu da, hüznü de beraber yaşayalım hep birlikte olalım diye sevdim. onun elini tutup sokakda yürümesini, onun beni sevdiğini bilmeyi, saçlarıyla oynamayı, onunla birlikte bir şeyler yapmayı o kadar çok istedim ki anlatamam. her gece dua ederdim allah'a onunla bir bütün olabilelim, birbirimizi tamamlayalım diye. ama derler ya bir şeyi çok istersen olmaz diye benim ki de öyle oldu. ben onu ne kadar çok sevdiysem onunla olan hayallerim o kadar çok imkansızlaştı. en son o kadar çok özlüyordum ki (farklı şehirlerde okuyoruz göremiyorum) birine sesleneceğim zaman önce ağzımdan irem çıkacakmış gibi oluyor sonra düzeltiyorum. birisiyle güzel bir şey yaşıyorum o aklıma geliyor keşke yanımda olsaydı diye. platoniklikte seviye atlamıştım resmen. durum bu hale gelince dayanamadım yanına gitmeye karar verdim. geçen hafta 18 mart cumartesi günü hayatımda unutamıyacağım gündü. öğlen 1 gibi buluştuk akşama kadar alışveriş yaptık, kitap aldık, sinemaya gittik, yemek yedik çocuklar gibi mutlu geçirdim. en son bir kafede oturup tavla oynadık kalkmaya yakın ne olacaksa olsun diyecem artık dedim, demez olaydım keşke de dedim artık. olmuşla ölmüşe çare yokmuş. o günden beri hiç konuşmadık, bugün dayanamadım mesaj attım "bundan sonra konuşmayacak mıyız" diye bir iki konuşma geçti sonra allah'a emanet ol dedi. bitti..
tamam doğru bir şey yapmadım bana kardeşim diye güvenen kıza gönlümü kaptırdım ama kalp be bu da, kime gönül vereceğini bilmiyorsun. kendime çok kızdım, o bana böyle güvenirken adamlık mı yaptığım dedim ama olmadı gün geçtikçe daha çok sevdim. böyle severken de o durum doğru değildi, söylemek mecburiyetindeyim. söyledim kendimi öldürdüm.. ona bir şey olmadı 1 haftadır okuluna gidiyor arkadaşlarıyla birlikte, konserler falan keyfi yerinde, ben kendimi öldürdüğümle kaldım, bütün lise anılarımı geçtiğim 5 yılı öldürdüm. daha doğrusu öldürmelerine yardımcı oldum. çok fazla saçmalıyorum belki de kusuruma bakmayın. hayatımda ilk defa sevdim, ilk defa sevgime karşılık alamadım ve ilk defa terk edildim. ben içemiyorum içen varsa bir kadehte benim yerime içsin, bir sigara da benim için yaksın. hayırlı geceler...