bir insanı olduğu gibi sevmek

birini her haliyle kabullenmek zordur; çünkü kimse mükemmel değildir. sevdiğimiz, değer verdigimiz insan bizim hiç hoşlanmadığımız özelliklere sahipse onları yok etmeye çalışırız. olduğu gibi kabul edince mutluluk hemen gelmiyor. bu durumda kabul etmek değiştirmeye çalıştığımız özellikleri sineye çekmek anlamına gelir. kabul edip ileride sorun yaşamak mı daha mantıklı yoksa henüz yolun başındayken bir şeyleri değiştirmeye çalışmak mı? bir insan hırsızı da sevebilir katili de... ben senin dokuz katlı apartmanın sekizinci katından elektronik aletler çalışını, polislerden kaçışını, siyah maskenin altından korku dolu gözlerle etrafa bakışını, arkadaşını on sekiz yerinden bıçaklayışını, tek ayak üstünde kırk yalan uyduruşunu, beni hayattan soğutan inadını, çoraplarını üç ay ayağından çıkarmayışını, haftalarca banyoya girmeyişini, salyalarını üstüme sıçratarak hapşırışını, çalışmaktan nefret edişini, gece yarılarına kadar bira içişini, bana deli gibi aşık olmana rağmen hiçbir dediğimi yapmayışını, aylak arkadaşlarınla gece yarılarına kadar istanbul sokaklarında fellik fellik gezmeni, şoför koltuğuna oturduğunda birden baş gösteren nezaketsizliğini, iğrendiğim parfümleri ısrarla kullanışını, bayramda bile anneni aramayışını, aileden kopukluğunu, derslerini ihmal edişini, sokak köpeklerine taş atışını, kitap okumayışını sevdim. sever misiniz? bu liste uzar gider. ya hiç kimseyi sevmeyin ya da olduğu gibi sevmeyin. sevdiğimiz insanların kötü huylarını değiştirmeye çalışmak ona verebileceğimiz en büyük ödüldür.