şöyle bir düşündüm ''bu nasıl tanımlanır acaba'' diye... kelime dağarcığıma güvendim. hani güya şimdiye dek çok okudum, çok yazdım. ama öyle değil işte! kelime dağarcığı falan hikaye! anlat hadi madem çok kelime biliyorsun! henüz yok öyle kelime. anlatamazsın yani. sadece yaşadığını bilirsin bunu. vücudunun bir kısmı sanki artık senin değilmiş gibi olur. beynin uyuşur. ''neden canım yanmıyor?'' diye geçer aklından. yanıyor elbet ama başlarda öyle zannettiğiniz gibi aşırı acı hissetmiyor insan biliyor musunuz? sanki biri ya da bir şey hislerinizi almış gibi. tek hissettiğiniz gözünüzden ardı arkası kesilmeden akan yaşların yüzünüzde bıraktığı o tuhaf sıcaklık. aptal gibi oluyorsunuz. kalabalık, telaş, ağıt, gözyaşı, teselli dolu etraf ve bir dünya saçmalık. saçmalık çünkü; seni dünyaya getiren insan artık yok. daha sabah seni okula uğurlayan o insan yok. belki de şimdiye kadar görmediğin gün sayısı yok denecek kadar az olan o insan artık yok. bu saçmalık değil de ne? bir annenin ölmesi, bir evladın vücudunun bir yanını kesip toprağa gömmesidir. ''çok zor'' demek falan yetmez bu acıya. hele bir de başlardaki o hissizlik gitmeye başlayıp da yavaş yavaş idrak etmeye başlayınca her şeyi... bir türlü dolduramayınca içinizde açılan o koca boşluğu... işte o zaman anlarsınız ki; anneler ölmemeli.