üniversitenin 2.ayı kalabalık bir sınıfın tam burslu tek öğrencisiyim.dersler oyle sacma geciyor ki nerdeyse her ders uyuyorum.profesör olan ve sevdigim tek dersin hocasinin dersinde ayip olmasin diye uyumuyorum.kafam önümde sunum yapan birini dinliyorum.mantikli konusan biri var diyorum icimden sagima soluma bakiyorum goremiyorum konusani.sesine asik olur musun insanin oluyorum.1 ay arıyorum o cocugu.sonra birgun dekanla yapilan bir konusmada yine ayni ses....
gayet siradan bir insanmis diyor arkadasim sacmalama yakisikli bile degil.ben o insanin dusuncelerine asigim diyorum.sonra ne mi oluyor ayni ortama giriyoruz,agzi bozuk,herkesle alay eden,kendini bir sey sanan bir insan oldugunu anliyorum.aradan 1.5 sene gecti.bosver dedim kendime.sen diger insanlar gibi degilsin.i̇nsanlari tipiyle yargilamiyorsun ama kalbin de dogruyu secemiyor