ağlaması... o ağlayınca sanki dünya başıma yıkılmış gibi olurdu.. içimde fırtınalar kopardı. bi dönem sürekli ağlar oldu. o zaman alıştım. alışmak olur mu annenin ağlamasına. maalesef oluyor. ilk başlarda çok canım yanıyordu ama bir müddet sonra onunda insan olduğunu yeri geldimi ağlayabilecek olduğunu hatta bazı şeyleri atabilmesi için belkide ağlamasının şart olduğunu anlamaya başladım. kollarımda ağlamasına müsade ettim, müsade ettim derken bunu kaldırabilecek güçte olmaya çalıştım. o ağladıkça iyileşti bense onun ağladığını gördükçe güçlendim. demem o ki psikolojimizi bozan şeyler belkide bizim faydamızadır ve bakış açısı herşeydir..