intiharla sonuçlanmayan hiçbir varoluş gerçek bir sorgudan geçmemiştir. intiharı, kendini öldürmek olarak sanacak bazı gerizekalılar. değil. bu bir stil meselesi. bazıları 100'üncü kattan aşağı atlayıp da can verir. bazıları ise yetmiş yıl oksijenle çürüyerek.
bu bir stil meselesi. bu yüzden kimse anlayamaz bir başkasının nasıl öldüğünü. anlaması da imkansızdır. aynı yatakta yan yana uyuyup da birbirinden trilyonlarca düşünce yılı uzaklıkta iki rüyanın görülebileceği bir varoluştan geliyor zira insan.. ya da yok oluştan. ne farkeder?
bu yüzden de acımıyor artık canımız. bu yüzden artık düğümlenmiyor boğazımız. sökmüşüz ilmikleri. ve hepsini ip yapıp da küçük bir kız çocuğu gibi onunla atlıyoruz. bu yüzden sorgulanabilecek tek bir değer yargısı göremiyoruz. belki bu ruhsuzluğa giriyor. belki de hissizliğe. çok görmeyin. uyuşan ruhlarımızın sorumlusu biz değiliz. her yeni insan koca bir hayal kırıklığı iken biz de her yeni insan için koca bir hayal kırıklığı isek neye yarar sorgulamak?
en iyisi susmak. sonsuza dek. küfür gibi. kaba bir susuştan bahsetmiyorum. zira insan inceliklerden besleniyor. ince bir susuş burada bahsettiğim. kimsenin algılayıp da anlayamayacağı. ruhunu şeytana satmak gibi bir nevi. ya da tanrı'ya. yine ne farkeder?
hiç.
koca bir hiç işte varoluştan geriye kalan. yaşamın amacı ve felsefesi ise üstüste binmiş cevapsız sorular. ya da milyarlarca cevap yığını. hepsi aynı kapıya çıkarken önemli olan ise intiharın bahçesinde oynamak. ölümü bir eğlencelik görmek. yaşamdan daha çok keyif alarak. zira bu bir stil meselesi. yaşamak gibi. bazılarının intiharının üç saniyeye sığmasının aksine kendi intiharını 70 yıla sığdırmak!