kazanılan ilk para

7 yaşımdan itibaren çevremdeki arkadaşlarımın hepsi yazın sanayide, berberlerde, tarlalarda çalıştılar, simit sattılar. her zaman ben de istedim bir yerlerde çalışmayı. ailem asla istemedi. çünkü bizim paraya ihtiyacımız yoktu. ama kaçırdıkları bir şey vardı, önemli olan benim orda kazanacağım para değil, hayat olacağıydı. birkaç kez ailemde gizli şekilde çalıştım. ama çok masum şeylerdi. mesela 23 nisan sabahı erkenden kalkıp "ben bayram kutlamaya gidicem ama siz gelmeyin" deyip, bakkaldan ucuza meyve suyu ve su alıp, fırından da simit alıp arkadaşımla onları satmıştık. ilk başta çok utanmıştım. sınıfımdan arkadaşlarım ailesiyle gelip benden meyve suyu ve simit alıyordu. daha sonra attım o çekingenliği üstümden hatta bağırmaya bile başladım "simit var su var" ehehe. bir ara abimle kazı-kazan tarzında bir oyun düzenledik. 8-9 yaşlarında falanım ama. bir kağıdı yuvarlak yuvarlak delip 100 tane falan kutucuk açtım. arkasına alüminyum folyo döşedim. arkasındaki başka bir kağıda da bazı kutulara denk gelecek şekilde numaralar yerleştirdim(umarım mantığını anlamışsınızdır). her numara başka bir hediye. ama hile falan yok o yaşta ne hilesi, direk şans oyunu. mahallenin çocuklarına oynatıyorum, 1 kutu açtırmak 10 kuruş :') gelip benden büyük abiler de oynuyor her gün toprak kazdığımız recep de oynuyor. öyle öyle cebimde bir sürü bozuk para olurdu. akşamında da gidip mahallenin çocuklarıyla yerdik o parayı.. neyse abicim, başka bir yaz arabamız bozuldu ve babamla birlikte arabayı tamire götürdük. yetkili servis bizim yakın tanıdıktı. sohbet ederken falan sahibi şaka yollu dedi ki; "rudd hazır yazdayız, sen de koskocaman adam olmuşsun(11 yaşında falanım) e gel çalışsana burda" ben de durur muyum "tabi gelirim, dimi baba?".. babamla 1 hafta boyunca falan bisikletle işe gittiğimi hatırlıyorum. sabah gidiyordum akşama kadar yağ içinde yüzüyordum akşam annem eve almıyordu :'))) bu şekilde çok anım var ama dün ilk kez bir şeyler hissettim, hani o masumiyetin dışında, hayatı hissettim. 22 yaşındayım sözlük. 22 yaşına kadar ailem izin vermediği için hiçbir yerde çıraklık bile yapamadım. hep kendi atılımlarımla olduğu kadar oldu. dün bir işte çalışmaya başladım. iş dediysem, ilk kez birinin emri altına girdim. hani patronun iki dudağının arasında olduğumuz yere. normalde kaybolsa tenezzül etmeyeceğim paralar için saatlerce çalıştım. bu dediğim yanlış anlaşılmasın paranın değerini, nasıl kazanıldığını babamdan dolayı çok iyi biliyorum. eve döndüm bir duş aldım hemen. sonra aldığım paraya baktım bir süre. dedim ki "ulan bu kağıt parçası için miydi be, i̇nsanlar bunun için neler neler yapıyor.." sonra koydum parayı bir kenara, huzurlu bir şekilde, hayatın içinde ilk kez gerçekten kendi parasını kazanabilmiş birisi olarak uykuya daldım.