metrobüste oturacak yer bulmuş olmanın hazzıyla kulaklığın düğümünü açıp kitabına kaldığın yerden devam ederken tatlı mı tatlı bir kadının; 'pardon, hamileyim de yer verir misiniz?' demesi.
vermez miyim? tabii ki veririm.
4 saatlik uykuyla bu yağmurlu havada istanbul'un kıtaları arasında yoğun ve stresli sikimsonik işlerimi halledip bir ton belge toplayıp oradan da dişçiye gitmemi saymazsak hayat gayet güzel.
yiyorsa orada kadına bu durumları anlatıp, hayır yer veremem diyeyim. o lafı ağzıma tıkar toplum, ciddi anlamda dayak yiyebilirdim. iğneleyici bakışlar v.b. neden bu denli korkarız toplum baskısından bilmem ki. neyse güzel ablacım bana çok fazla bakma, güzelim bebeğin bahtı bana çekmesin.