son bir haftada daha yoğun hissediyorum acının keskinliğini. bazen geceleri de uyuyamıyorum. her sabah 7 de uyanıp ağrılarımla başbaşa kalınca birkaç kat daha hissediyorum acıyı. hemen maskemi takıyorum, sanki çok mutluymuşum gibi davranıyorum; acı katsayısı 100 e çıkıyor. okula gidiyor, derslerde uyumamaya çalışıyor, dinliyor ama hiçbi şey anlayamıyorum. okuldan çıkıyor koştur koştur işe gidiyorum, arkadaşlarım kafelere, alışveriş merkezlerine giderken yine aynı cümleyi kullanıyorum: gelemem işe gitmem lazım. işten çıkıyorum, yine koşa koşa tramvaya yetişmeye çalışıyor, yurdun son giriş saatinden 10-15 dakika önce yurda giriyorum. yemek yerken her lokma canımı yakıyor. canımı en çok yakan, annemle konuşup bir kerecik, anne ben çok yoruldum bugün, diyemiyorum. babamın beyinsizliği yüzünden her şeyimizi kaybettik, hala gurur yapıyor beyfendi, kredi almama izin vermiyor, çalışmama izin vermiyor. gönderdiği az miktarda paranın yeteceğini düşünüyor. yetmiyor diyemiyorum, onun yerine annem işteyken ararsa sessiz bi yere çekilip: yurttayım anne diyorum. yalan söylemek canımı yakıyor. ben çok yoruldum anne..