üniversitedeki ilk gün bir üst dönemden tanıdıkla okulun yolunu ara sokaklardan gitmeyi ögrendiğimi düşünmüştüm. ertesi gün arkadaşla yola çıktık okula doğru. kartını unutmus yarı yoldan geri döndü ben de yürümeye devam ettim. ancak git git bir türlü okul ortalıkta yok. hayır daha iki gün önce taşınmışım etrafta tanıdık bi yer de yok. adamın birine caddeyi sordum bilmiyorum dedi. bakkala okulu sordum o da bilmiyomus. halbuki cok yakınlarmış tabi ben oraları iyice öğrenince anladım nasıl bilmediklerine hala şaşırıyorum. neyse 10 dakikalik okul yolunu bulmak için yaklaşık 1 saat gezindim. etrafa bakınırken eve dönen arkadaşla karşı karşıya geldik. sen gitmedin mi eve dedim gittim dönmeye çalışıyorum da sen napıyosun dedi. ben de yolu unutmuşum galiba bulamıyorum dedim ama baya kahkaha attık. eve dönelim o zaman dedik ama evin nerde olduğunu da çıkartamadık. biraz durup etrafa bakındıktan sonra burdan gidelim diye aynı sokağı gösterdik. sokak git git bilmez ama sonunda caddeye çıktı ve yolu bulabildik. çıkışta da buluşalım kaybolmayalım doye anlaştık eve gariptir ki beraber sorunsuzca gittik. kimseye de bahsetmicez diye anlaştık. ben üstümü değiştirirken baktım salondan gülme sesleri falan geliyor. girdim arkadasa yoksa kaybolduğumuzu mu anlattın dedim şaşkınlıkla. başladılar kahkahaya. meğer sadece kendi kaybolduğunu anlatmış benle olan kısmını anlatmamış. böylelikle kendi kendimi ele vermiş oldum. hatırladıkca gülmekten kendimi alamıyorum. şimdi o sokaklara gözü bağlı bıraksalar bulurum yolumu. özledim o günleri..