yaparken o kadar büyük konuşmuşum ki, "hayatım boyunca asla bu kadar çaresizlik yaşamam" diye, aradan yedi yıl geçtikten sonra şu son 5 ay askerlikten yüz bin kat daha büyük çaresizlik yaşadım.
hayat böyle bir şey işte. askerken istiklal caddesi gösterilmişti bir gün haberlerde, dün gibi aklımda o görüntü, kendi kendime "allah'ım bir gün kurtulacak mıyım bu siktiğimin yerinden, bir gün o caddede olacak mıyım" deyip eklemiştim; "ne pahasına olursa olsun razıyım."
tam yedi yıl sonra o büyük konuşmamı yedim. boğazıma takıla takıla hem de. işin bok tarafı ise şu; bu mevzuyu yarım saat önce hatırladım. istiklal caddesi ile aramda bir sidik mesafesi olan stüdyomda.
öyle işte.