bir molla vardı..
seyda (sultan seyyid muhammed raşid ks) hazretleri ile aynı medresede beraber talebelik yapmışlar. güzel de bir sufiydi. bu molla fakir bir kimse idi.. bir gün allah'tan zenginlik diledi, allah teala da nasib etti. fakat malı arttıkça menzil'e gidip gelişi azaldı. gün geldi sadatların yanına hiç uğramaz oldu. namazlarını aksattığını da duyduk.
bakın, sûfiler, şeytan sadece cahili kandırmıyor. âlimi bile yoldan çıkarabiliyor..
seyda hazretleri, " şu sufiyi alıp getirin " diye emir verdiler.dünyaya daldı diye onu bırakmadı. o sadatları belki unuttu ama mübarekler unutmadı. sufiler o mollayı alıp getirdiler. mübarek o sırada namazını kılmış evine gidiyordu. avluda karşılaştılar. o alim zat utancından başını kaldırıp bakamıyordu. muhammed raşid hazretleri (ks.)eliyle işaret ederek ona, "sufi, şöyle bir yürü, şu gölgeni yakala" dedi. seyda hazretlerinin sırtı güneşe dönüktü. o molla da yürümeye başlayınca gölge önüne düşüyordu. molla yürüdükçe gölgeside onun önünde yürüyordu. seyda hazretleri "ne o sufi? gölgeni yakalayamıyor musun?" deyince, molla "kurban, nasıl yakalayayım, ben yürüdükçe o da yürüyor, ilerliyor" dedi. seyda hazretleri, "o zaman bize doğru gel" deyince sufi, seyda hazretlerine doğru yürümeye başladı. muhammed raşid hazretleri (ks.) "şimdi gölgene bak" deyince, molla "kurban, gölgem beni takip ediyor" dedi.
seyda hazretleri "sufi, gölge dünyadır! ne kadar yakalamak istesende yakalayamazsın. hatta onlarca yıl peşinden gitsen bile.. ama yüzünü sadatlara çevirirsen dünya dahi aynı gölge gibi sahibini takip eder. sen sadatlara doğru yürü" buyurdu.