içim eridi başlığı okuyunca.. annem geldi aklıma.
bizim için hep ciğerimin köşesi onlar benim, allah'ım sizin acınızı bana göstermesin, sizden önce beni alsın der.
bide hep, anneler uyumaz, anneler yorulmaz, anneler yemez gibi şeyler söyler.
bigün ona, "hayır anne, anneler de herşeye ihtiyaç duyar ve ben anne olunca senin gibi olmıcam" dedim.
o da güldü "seni de görcem, olacaksın, hem de benden daha fazla" dedi.
aslında biliyorum, ben de tıpkı annem gibi bir anne olucam.
en az onun kadar fedakar
onun kadar şefkatli
onun kadar düşünceli
ve onun kadar öfkeli
sadece tek bir konu da annem gibi olmak istemem. o da inşallah başıma gelmez. öyle bir seçim yapmak zorunda kalmam.
yine yakın zamanda bi arkadaşım anne oldu. aynen şunu söylüyor " kızıl inanır mısın, tuvalete gitsem aklım onda kalıyor, bi an bile yanından ayrılmak istemiyorum, doğumun her aşamasında, kendimi bi kez bile düşünmedim, bana ne olacağı umrumda değil, yeter ki o sağlıklı olsun ben tüm acılara razıyım"
tarif edilemez duygu diyorlar hep sorunca.. rabbim isteyen herkese tatmayı nasip etsin..