küçükken bizim evde vardı. çalmasını bilmememe rağmen çok severdim. sabahtan akşama kadar çalmaya çalışırdım. o zamanki hevesime sağlam bir nota bilgisi eklenseydi, şimdi bambaşka bir finito olurdum. çocukluk işte, heves edip öylece çaldım sadece. 
kendimi geliştirmeyi hiç düşünmedim, düşünemedim. sırf bu yüzden kendimi suçluyorum bazen :// gerçi o zamanlar sanatın ne olduğunu bilmeyen ben, sanata da değer veremezdim. versem bile benim etim ne, budum ne, benliğim ne?
sonra dedem bana pazardan davul aldı, bu sefer de onunla oynamaya başladım. zaten piyanomun da pili bitmişti hasjahajah :))