ilkokulda furkan diye bir arkadaşım vardı. her ay sıradan en az bir kere düşerdi. anlamsız bir şekilde yerde buluyorduk onu. dersin sonuna kadar gülme krizine girerdik onunla beraber. içten içe üzülürdü, hissedilebilir bir üzüntüydü. ama söylemezdi. hem sessiz olup hem sınıfımızın neşesi olmayı başarmıştı. ancak 8. sınıfta o neşeden mahrum kalmıştık. mekanı cennet olsun