baba,
kaldırımda bir taşa takılıp tökezlediğimde kolumu tutan değil, tökezlememi sağlayan o taş oldun hep. kıskanman için kendimi parçaladım ama yüzüme umursamaz bir gülüş ile bakan oldun. sarılamadım, elini tutamadım, dağ gibi babam var diyemedim. en büyük eksikliğim oldun, yüzüne haykırdığımda yüzüme güldün. önünde kaç kez kriz geçirdim kılını kıpırdatmadın. ne aradığım güveni verdin sen bana nede sevgiyi. dışarda da aramadım ama çünkü hiç olmadın ya kendi kendime dağ oldum ben. baba oldum ben. tökezlediğimde kendim kalktım ben. sağol baba bana baba olmadın ama gücümün sebebi oldun. sağol baba kızına en büyük iyiliğin, babasızlığın oldu.
şimdi ölsen mezarına sarılabileceğimi bilirim. şimdi ölsen arkandan ağladığımda en azından yüzüme ağlıyorum diye gülmezsin.
şimdi ölsen ben ilk ve tek tüm kalbimle sevdiğim platoniğimi kaybederim. ne olursa olsun bu bellidir. kızların ilk aşkı hep babalarıdır. yine de baba, sana benzeyen herkesten kaçıyorum.