bundan 8 sene öncesi, 31 temmuz 2009 sabahında, 6.30 - 7.00 arası gitti benimki. benden önce üstelik, çok kızıyorum ona.
14 senelik hayatımda onun kadar kimsenin üstüne o kadar titrememiştim. kimseye o kadar tapmamıştım.
sarı saçının her bir telini, minik ellerini, badem gözlerini, hokka burnunu, yüzünün her bir hattını, gülüşünü, uyuyuşunu hayranlıkla izlerdim.
o da benden başka kimseyi o kadar sevmedi biliyorum. ben yedirmedikçe yemek yemeyen, ben olmadan uyumayan, saçlarını başkasına taratmayan, ben yardım etmezsem ödevlerini bile yapmayan, daha sokağın en başında beni görüp deli gibi koşup nefesimi kesecek kadar sıkı sarılan bir kardeşten bahsediyorum şu an. artık yok ama.
vazgeçtim. erken bırakıp gittiği için ona kızmıyorum aslında.
benden bu kadar erken koparan allah'a çok kızmıştım ama. çok kızmıştım. hele ki vakitsiz kopardığı için senelerce küs kaldım ona.
anlamıyorum, hala düşündükçe çıldırıyorum. deli gibi kardeşim olsun diye dua ettiğim sıralarda bana onu bağışladın. köpek gibi sevdirdin. annemden babamdan bile önce getirdin. ikimizi adı konulamaz bir bağla bağladın.
sonra neden geri aldın benden? bir kötülük mü yaptım? birinin canını mı yaktım? kardeşim mi yaktı birinin canını? böyle mi cezalandırdın bizi?
yıllarımı, aylarımı, günlerimi bu sorulara cevap arayarak geçirdim. kendi tırnaklarımla kendi etlerimi koparta koparta acı çektim. kendi ellerimle kendi saçlarımı yoldum. kimse duymasın ağladığımı diye yastığı yorganı ısırdım. kan kustum. öldürdüm kendimi de. ama hiç bi zaman mantıklı bi cevabım olmadı kendime. sadece şunu söyleyebildim.
"elbet bir gün buluşacağız."
bir de şöyle demiş yaradan onu benimsedim;
"kimi benden çok seversen onu senden alırım.
onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım."